หลังจากไปทำธุระนอกบ้านหลายอาทิตย์
วันนี้ผมกลับมาบ้านพลันที่ก้าวเท้าเข้าบ้าน
หมาๆ ที่ผมรักทั้งหลายก็กรูกันเข้าหาผม
ทั้งกระดิกหาง ทั้งกระโจนใส่แสดงอาการดีใจไม่ปิดบัง
พวกมันมีความสุขมาก
แต่..
มีอยู่ตัวนึง  ผมไม่เห็นวิ่งออกมารับเหมือนเคย
เดินไปดูที่กรง
เห็นมันนอนหลับ มีผ้าห่มคลุม
เจ้าตัวนี้อยุ่กับผมมา ๑๓ ปีแล้ว
มันแก่มาก
ย้อนกลับไปเมื่อ ๑๓ ปีก่อน
ผมยังจำวันที่มันเกิดได้ตัวเมีย สีขาวหม่น พันธุ์ทาง
แม่ของมันก็เพิ่งจากไปได้ ๒ ปีนี่เอง
มาวันนี้ มันแก่มากจนเดินออกมาต้อนรับผมไม่ไหว
เสียงร้องครางหงิงๆ ทำให้ผมรู้สึกว่ามันรับรู้แล้วว่าผมกลับมาบ้าน
ยิ่งตอนดึก อากาศยิ่งหนาว
เสียงร้องครางเหมือนว่ามันกำลังจะจากไป
ยิ่งทำให้จิตใจผมหดหู่ผมไม่สามารถช่วยอะไรมันได้เลย
นอกจากลูบสัมผัสไปบนตัวมัน
ส่งผ่านความรักความอบอุ่น
และวันเวลาดีดีที่เราอยุ่ร่วมกันมา
คงใกล้ถึงเวลานั้นแล้ว
คงใกล้เต็มทีแล้ว
จะเป็นคืนนี้  เป็นพรุ่งนี้
หรือวันไหนๆ
ขอให้แกกลับมาอยู่ร่วมกันอีกในภพชาติต่อไป
รักแกมาก...
...